Του ύψους και του βάθους

Η ανυπαρξία της ομοιογένειας σε μια γενιά ανθρώπων που αμφιταλαντεύεται μεταξύ καναπέ και πολυπραγμοσύνης 

Κάθε γενιά που κάνει το πέρασμά της από τις σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας αφήνει το στίγμα της. Από εκεί που το άφησε, η επόμενη συνεχίζει και το πηγαίνει ένα βήμα παρακάτω. Στους καιρούς των ισχνών αγελάδων που διανύουμε, το στίγμα που μας άφησε η προηγούμενη γενιά είναι τουλάχιστον αμφιλεγόμενο. Από τη μία, μας κληροδότησε σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικοπολιτικής μας υπόστασης, την αντίληψη των εύκολων λύσεων, της ανεύθυνης λογικής του να πράττεις χωρίς να σκέφτεσαι τις συνέπειες των πράξεών σου και μιας χαλαρής μα ταυτόχρονα, ενοχοποιημένης, αντιμετώπισης του εαυτού σου και των γύρω σου. Από την άλλη όμως, ας μην είμαστε αχάριστοι. Είναι η γενιά που έθεσε κάποιες βάσεις, στις οποίες αν πατήσουμε σήμερα, μπορούμε να βάλουμε σε μια επιμελώς ατημέλητη τάξη το χάος που επικρατεί. Ή τουλάχιστον θα μπορούσαμε, αν υπήρχε μια ομοιογένεια στους στόχους και τις ατομικές επιδιώξεις  που συλλογικά, θα μπορούσαν να συνάδουν στην πραγματοποίηση του προαναφερθέντος οράματος. Το πρόβλημα έγκειται στην ύπαρξη ή μη φιλοδοξίας (με την υγιή έννοια), θέλησης και όρεξης για δημιουργία. Το πρόβλημα δεν είναι τόσο πολιτικό, όσο κοινωνικό, ψυχολογικό και φιλοσοφικό.

Προσωπικά, αντιλαμβάνομαι τα μέλη που αθροίζουν την παρούσα νέα γενιά ως, ένα ετερόκλιτο σύνολο νέων ανθρώπων με ετερόκλιτες επιδιώξεις, και επιθυμίες. Και αυτό θα μου πεις, βασιζόμενος στην αρχή της ατομικότητας, είναι λογικό, επόμενο και θεμιτό. Ωστόσο, εν απουσία μιας στοιχειώδους κοινής ιδέας (όχι απαραίτητα πολιτικής – με την κομματική έννοια τουλάχιστον, το διευκρινίζω) πώς θα ξεκολλήσουν πρώτα τα μυαλά μας κι έπειτα τα σώματά μας από το βούρκο που μακροχρόνια δημιουργήθηκε;

Κοιτάζω γύρω μου, τους φίλους, τους γνωστούς ή ακόμα κι αυτούς που δεν ξέρω, αλλά έχω ακούσει. Και καταλήγω στο συμπέρασμα πως, δύο είναι οι μεγάλες κατηγορίες στις οποίες θα μπορούσα να εντάξω τη νέα γενιά. Σε αυτούς των οποίων ο καναπές έχει κάνει λακκούβα και η ταβανοσκόπηση μετά μαύρων δακρύων αποτελεί καθημερινή ασχολία και των άλλων, που κάνουν (πενιχρά αμειβόμενοι) τρεις δουλειές για να τα  βγάλουν πέρα και στον ελεύθερό τους χρόνο σπουδάζουν. Είμαι σκληρή, ναι. Θα μου πεις πως, υπάρχει ανεργία, θα μου πεις πως τα πτυχία σου δε σε βοήθησαν να βρεις τη δουλειά που ονειρευόσουν, θα μου πεις επίσης πως, δεν είναι στο χέρι σου. Στην ουσία ξέρεις τι κάνεις;

Εξομοιώνεσαι με εκείνους που σου έλεγα πριν. Με αυτή τη γενιά των εύκολων λύσεων, που ήθελε τη φρουτόκρεμα στο πιάτο και ντάντεμα μέχρι τα τριάντα. Που ήθελε να παίρνει επίδομα επειδή μας κάνει την τιμή και αναπνέει και που, η μεγαλύτερη καταξίωσή της ήταν να αποκτήσει ρετιρέ (με στεγαστικό δάνειο) και ένα καλό αυτοκίνητο (επίσης με δάνειο).

Γεγονός είναι πως, οι συνθήκες είναι δύσκολες, πως καθένας εγκλωβίζεται στον μικρόκοσμο των προσωπικών του προβλημάτων και ακόμη, αναπόφευκτα επηρεάζεται από το κλίμα αρνητισμού και απαισιοδοξίας. Ωστόσο, θυμήσου αυτό που πολλοί βροντοφωνάζουν αυτή την περίοδο : τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του ανθρώπου πραγματοποιήθηκαν υπό συνθήκες πίεσης. Στις τέχνες, τον πολιτισμό, την επιστήμη, την ιστορία, πληθώρα παραδειγμάτων αποδεικνύουν πως η βολή και η άνεση επαναπαύουν ενώ οι αντίξοες συνθήκες προβληματίζουν δημιουργικά.

Άλλωστε φιλοσοφικά ορμώμενη σου υπενθυμίζω πως, ο σκοπός της ύπαρξης του ανθρώπου έγκειται στην ανάγκη και την πραγμάτωση της δημιουργίας σε όλα τα επίπεδα. Μη πας κόντρα στη φύση σου.

  

ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΚΑΙ ΓΡΑΦΩ : «Το Παιχνίδι της Χαράς και άλλα βασανιστικά ερωτήματα»

Ποιος φοβάται το σύνδρομο της Πολυάννας στην Ελλάδα του 2013;

Αν έχετε την τύχη να διαβάζετε αυτές τις γραμμές, σημαίνει πως ο κόσμος δεν τελείωσε την 21^η Δεκεμβρίου, η ζωή συνεχίζεται κανονικά, το έκτρωμα που αποκαλούν «Χριστουγεννιάτικο δέντρο» στην πλατεία Συντάγματος υπάρχει ακόμα και η πτώση της θερμοκρασίας μένει να μας θυμίζει το μήνα του χρόνου που κάποτε γιορτάζαμε…

Αντικειμενικά τώρα, τα Χριστούγεννα δεν είναι γιορτή. Είναι αφορμή για γιορτή. Αφήνοντας το θρησκευτικό κομμάτι της ιστορίας κατά μέρους, θα περιοριστώ στο εμπορικά επιφανειακό, καπιταλιστικό για τους φανατικούς αριστερούς, ανούσιο και κενό για τους ψαγμένους κουλτουριάρηδες, που όμως, ειδικά στην περίοδο που διανύει η χώρα μας, θα μπορούσε να αποτελέσει μια ευκαιρία αναζωπύρωσης των ψηγμάτων χαμόγελου, καλής διάθεσης και στοιχειώδους ευγένειας που μας έχουν απομείνει.

Δε μας κατηγορώ για την κατήφεια, τη μιζέρια και τη θλίψη που μας διακατέχει. Πώς να κρίνεις αυστηρά τόσους ανθρώπους που καθημερινά παλεύουν να επιβιώσουν με λίγα ή καθόλου χρήματα, απλήρωτοι ή άνεργοι, με οικογένεια και παιδιά ή εντελώς μόνοι…

Ωστόσο, η ανθρώπινη ψυχολογία είναι άτιμο πράγμα κι εμείς τα κοριτσάκια το μάθαμε από μικρά όταν οι μαμάδες μας -συνήθως με το ζόρι – μας έβαζαν να διαβάσουμε -ή ακόμα χειρότερα, μας διάβαζαν- την Πολυάννα, το καταραμένο «Παιχνίδι της Χαράς» και τους υπόλοιπους τόμους που περιέγραφαν την αδιάφορα πολυτάραχη ζωή της.

Για τα αγόρια και τους τυχερούς που αγνοούν της… Έλενορ Πόρτερ το ανάγνωσμα, η Πολυάννα είναι ο Βασιλάκης Καΐλας της αμερικάνικης κλασσικής παιδικής λογοτεχνίας. Κατατρεγμένη, ορφανή και χτυπημένη από τη μοίρα, ετών επτά, εφευρίσκει ένα παιχνίδι για να αντιμετωπίζει τις κακουχίες της ζωής στο αθώο της μυαλουδάκι. Το ονομάζει «Το παιχνίδι της Χαράς» και δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μία πάγια κρίση υπεραισιοδοξίας, όπου ακόμα και όταν όλα πηγαίνουν κατά διαόλου, εκείνη πάντα πρέπει να βρίσκει κάτι για το οποίο είναι χαρούμενη και ευγνώμων.

Εάν έκανα κριτική στο βιβλίο, θα το έφερνα σε αντιπαραβολή με το «Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ» και την εφαρμογή του εν λόγω παιχνιδιού στη δική της περίπτωση. Ωστόσο, επειδή ο Σπύρος κάνει καταπληκτική δουλειά στη σελίδα 32 του «Άρθρου», θα το αποφύγω. Άλλωστε δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Εξ απαλών ονύχων, κορόιδευα αυτό το «Παιχνίδι», πεισματικά αρνούμενη να το εφαρμόσω, παρά τις απεγνωσμένες προσπάθειες της μητέρας μου. Και να, που μετά από λίγα ή πολλά χρόνια, επανέρχομαι και επανατοποθετούμαι.

Σε μια ίσως διασκευασμένη εκδοχή του το «Παιχνίδι της Χαράς», θα μπορούσε να αποτελέσει μια ακτίνα φωτός στη μαυρίλα της εορταστικής -και όχι μόνο- περιόδου. Και εν τέλει, δεν είναι λίγο αλήθεια πως μέσα σε όλες τις αναποδιές, τις αναβροχιές και τα χαλάσματα, μπορούμε να σκεφτούμε κάτι για το οποίο είμαστε ευγνώμονες που υπάρχει στη ζωή μας;

Καλά Χριστούγεννα!

ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΚΑΙ ΓΡΑΦΩ : «Κάλλιο φλώροι, παρά φόροι;»

Εν αναμονή του νέου φορολογικού σχεδίου, παρακολουθούμε τις εξελίξεις, τρώγοντας ποπ κορν στον καναπέ μας, ενώ μια χιλιετία πριν…

Αντιλαμβάνομαι, μα δε δικαιολογώ, το συναίσθημα της απάθειας που διακατέχει πλέον την πλειοψηφία των Ελλήνων, σε ό,τι αφορά τα νέα φορολογικά μέτρα και όχι μόνο. Ναι, έχουμε απηυδήσει, το βιοτικό μας επίπεδο έχει γίνει ένα με τον πάτο και τα όνειρά μας στοιβάζονται σε λίστες αναμονής και ελπίδας. Ένας ολόκληρος λαός μαζικά έχει πατήσει το κουμπί του Fast-forward, ευελπιστώντας πως στο μέλλον τα πράγματα θα φτιάξουν. Κι αναρωτιέμαι, πως; Θέτοντας έναν αυτόματο πιλότο σε λειτουργία ή μήπως με το να αφεθούμε στα… πλαδαρά –συνήθως- μπράτσα πολιτικών και λοιπών παραγόντων;

Μια νέα αρχή, υπόσχεται η κυβέρνηση, θέτοντας μηδενική βάση στην εκπόνηση του φορολογικού νομοσχεδίου. Κοινώς, το μηδέν θα κάνουν κύκλο και εκεί μέσα θα (μας) χορεύουν. Το σίγουρο είναι πως, όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους που εργάζονται για 300 ή 400 ευρώ δεν νοείται να του βουτάς το 45% ούτε για να φτιάξεις πεζοδρόμια, ούτε καν για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Άλλωστε, αυτά είναι τα ευρωπαϊκά πρότυπα που… μας «έταζαν»; Ή μήπως ξέχασαν με βάση ποιους μισθούς αντιστοιχούν τα εν λόγω ποσοστά σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Και ενώ συλλογίζομαι πως και να βγούμε για πολλοστή -εις τον κύβο- φορά στους δρόμους να διαμαρτυρηθούμε , κανενός το αυτί δε θα ιδρώσει, θυμήθηκα την ιστορία της Λαίδης Γκοντάιβα (Lady Godiva).

Η εν λόγω κυρία ήταν χαρωπή κι αποκατεστημένη σύζυγος του κόμη της Μερκίας, ευγενής και του λόγου της, κάπου στα μέσα του 11^ου αιώνα. Σύμφωνα με τον χρονικογράφο Ρότζερ του Ουέντοβερ, ο κόμης την είχε ακούσει από την εξουσία και επέβαλλε τσουχτερότατους φόρους στους κατοίκους της περιοχής. Η Λαίδη όμως, που είχε και πολιτική συνείδηση και ανεπτυγμένο το αίσθημα της φιλανθρωπίας, τον άρχισε στην κρεβατομουρμούρα και τους λυσσιστρατισμούς, προσπαθώντας να τον πείσει να μειώσει τη δυσβάσταχτη φορολογία.

Αν και πολλά λένε για τους Άγγλους, ο Κόμης την ήθελε τη γυναικούλα του, και προκειμένου να θυσιάσει τη συζυγική κλίνη στο βωμό της εξουσίας, της υποσχέθηκε ότι θα ικανοποιούσε το αίτημά της εάν εκείνη ίππευε γυμνή στους δρόμους της πόλης. Όπερ και εγένετο λοιπόν. Και όπως λέει και η αγγλική φράση, η Λαίδη Γκοντάιβα, έσωσε την ημέρα.

Όλα αυτά συνέβησαν πριν από μία περίπου χιλιετία σε μία κομητεία. Σε ένα… (τύποις) δημοκρατικό κράτος, εν έτη 2012, κανείς δε θα ξεβρακωθεί για το κοινό καλό;

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ: Το παραλήρημα μιας δυνητικής ψηφοφόρου

«Είμαι κι εγώ στη μισή Αθήνα που δεν έχει πάει με τον Τατσόπουλο. Γιατί Πέτρο, λίγη σου πέφτω;»

Πιπέρι στο στόμα

Το περιοδικό Crash έπεσε απ’ τα τρεμάμενα χέρια μου και προσγειώθηκε σχεδόν αθόρυβα στο ασπρόμαυρο χαλί. Το παραδέχομαι. Ήμουν κι εγώ μέσα στους κακεντρεχείς που απομόνωσαν την επίμαχη δήλωση (βλέπε «Έχω πηδήξει τη μισή Αθήνα και η Χ.Α. με λέει αδελφή») μέσα από μια ομολογουμένως ενδιαφέρουσα και κατά τα λοιπά αποκαλυπτική συνέντευξη. Αναρωτιέμαι, αν η ανατροφή, το ήθος, η εμφάνιση και το τρίπτυχο γαλλικά-μπαλέτο-πιάνο δεν ήταν αρκετά, με αποτέλεσμα να με κατατάξουν στην απόκληρη μερίδα της υπόλοιπης Αθήνας που δε γεύτηκε τους καρπούς του Πέτρου Τατσόπουλου. Γιατί Πέτρο;

Η καρδιά του κτήνους

Έχω ένα φίλο που στα 50 του αποφάσισε πως τον ελκύουν άνθρωποι του ίδιου φύλου. Δεν ξέρω αν είχε πάρει τη μισή Αθήνα, το μισό Λονδίνο ή το μισό Μπακού. Γνωρίζω ωστόσο ότι ανέκαθεν ήταν εντόνως σεξουαλικά δραστήριος. Αποφασίζω να απευθυνθώ σε εκείνον, μήπως καταφέρει να λύσει το γόρδιο δεσμό που δημιουργήθηκε στις δέσμες νευραξόνων του εγκεφάλου μου. «Δηλαδή, αν είσαι αδελφή, δεν μπορείς να έχεις πηδήξει τη μισή Αθήνα;», αναρωτήθηκα. Μου είπε να ρωτήσω γνωστό βουλευτή της ΝΔ που το επώνυμό του παραπέμπει σε πλατωνική θεωρία. Αποφάσισα πως ίσως δεν ήθελα να ξέρω. Μερικά πράγματα πρέπει να μένουν κρυμμένα κάτω από το ασπρόμαυρο χαλί. Είναι ένας λόγος άλλωστε που το χαλί και το χάλι έχουν έναν τόνο διαφορά.

Η κακία των γηγενών

Ο ρόλος του κάθε ανθρώπου καθορίζει και τα λεγόμενά του. Δεν χρειάζεται να είσαι πουριτανός για να κατακρίνεις μια δήλωση υποψήφια στο διαγωνισμό «Καλύτερη Ατάκα Πολιτικού 2012». Χρειάζεται να μην είσαι ομοφοβικός, κομπλεξικός και νάρκισσος. Αλλιώς θα καταλήξεις κι εσύ υπόλογος στο κόμμα σου, υπόλογος στους αναγνώστες και τους υποστηρικτές του. Άλλωστε, ευνουχισμός δεν είναι να σε κράζει το πανελλήνιο επειδή πήδηξες τη μισή Αθήνα. Ευνουχιστικό είναι να απαντάς επί προσωπικού, αναιρώντας την πολιτική σου ιδιότητα. Ο αγώνας ενάντια στη Χρυσή Αυγή δε στέρεψε από επιχειρήματα Πέτρο.

Late Night in Athens #1

Σύνταγμα ώρα 3.20 - Επιβιβάστηκα σε ταξί με προορισμό το Χολαργό. Ο οδηγός, γύρω στα 38 με 40, με νεανική εμφάνιση και ένα βλέμμα απόγνωσης. Φυσούσε, ξεφυσούσε, απαντούσε στο τηλέφωνό του μονολεκτικά, και κοιτούσε το δρόμο αφηρημένα. Αναρωτήθηκα, το ομολογώ, ωστόσο θεώρησα πως έπρεπε να αφήσω την αδιακρισία κατά μέρους, ώρα που είναι.

Στο φανάρι του Χίλτον, μου ζητάει τσιγάρο. Το ανάβει με τον αναπτήρα του αυτοκινήτου, με κοιτάζει και μου λέει : "Έχεις καψουρευτεί ποτέ; Φαίνεσαι μικρή...". Του απαντώ "Δεν ξέρω". Ντράπηκα. "Η καψούρα της ζωής μου είναι σε ένα μαγαζί στο Περιστέρι", μου λέει. "Χωρίσαμε πριν 5 μήνες, αλλά ξέρω πως είναι Αυτή". Εκεί πήρα θάρρος. Με ύφος Τένιας Μακρή του αποκρίνομαι : "Ε και τι κάθεσαι, άντε να τη βρεις! Αλλιώς δεν θα μάθεις ποτέ αν όντως είναι Αυτή".
 

Πύργος Αθηνών ώρα 3.27 - Επιβιβάζομαι σε ταξί με προορισμό τον Χολαργό.

Καλή τύχη μεγάλε! Ελπίζω να ήταν όντως αυτή!

Το μέλλον απ’ το παρελθόν

«Ενταύθα κείνται» τα έντυπα που άλλοτε συντρόφευαν τον κυριακάτικο καφέ μας…

 

 Αδιαμφισβήτητα, το διαδίκτυο αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής μας ζωής. Από τα social networks, τα ενημερωτικά sites και το youtube μέχρι τα διαδικτυακά ραδιόφωνα και τα τηλεοπτικά κανάλια, πληθώρα σελίδων παρελαύνει καθημερινά από τις οθόνες του υπολογιστή μας. Ως εκ τούτου, ιδιαίτερα κατά την τελευταία δεκαετία, ένα νέο τοπίο «κρίσης» διαμορφώνεται στα ΜΜΕ, κυρίως σε ότι αφορά το χώρο των εντύπων (προς το παρόν). Τα αίτια πολλά, μα η ουσία μία.

Διαδικτυακή ενημέρωση

Καθημερινά παρατηρείται ραγδαία αύξηση των ενημερωτικών σελίδων στο διαδίκτυο. Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν πως η οικονομική κρίση που πλήττει τη χώρα μας, αποτελεί θεμελιώδη παράγοντα αντικατάστασης του παραδοσιακού τύπου από τον ηλεκτρονικό. Και είναι απόλυτα λογικό, τόσο από την πλευρά των καταναλωτών όσο και από την πλευρά των επιχειρηματιών. Οι μεν, γλιτώνουν το χρηματικό αντίτιμο της αγοράς μιας εφημερίδας ή ενός περιοδικού, εκμεταλλευόμενοι τη δυνατότητά να ενημερωθούν σερφάροντας για το θέμα που τους ενδιαφέρει, ενώ έχουν πρόσβαση σε αυξημένη ποσότητα πληροφοριών. Οι δε, από την άλλη, μειώνουν το κόστος της γραφικής ύλης, του προσωπικού και φυσικά του χώρου εργασίας έχοντας μία διαδικτυακή εφημερίδα στην οποία απασχολούνται χαμηλόμισθοι δημοσιογράφοι, που εργάζονται απ’ το χώρο τους  ή ακόμα και πολίτες που γράφουν οικειοθελώς. Άλλωστε η «δημοσιογραφία των πολιτών» αποτελεί προϊόν ανάπτυξης του διαδικτύου, δίνοντας αφενός βήμα έκφρασης, την ίδια ώρα όμως τρέφοντας ένα κύμα αφερεγγυότητας, ανωνυμίας και διαστρέβλωσης της είδησης.

Προάγγελος του μέλλοντος

Αν, τη δεκαετία του ’40, έλεγες σε κάποιον πως 30 χρόνια μετά ο άνθρωπος θα έφτανε στο φεγγάρι (και όλος ο πλανήτης θα το παρακολουθούσε σε live μετάδοση με κομμένη την ανάσα), το πιθανότερο είναι να κατέληγες σε κάποιο φρενοκομείο δεμένος πισθάγκωνα. Σε μικρότερο βαθμό, το ίδιο συμβαίνει και σήμερα με τη μετουσίωση της πληροφορίας και των Μέσων σε μια πιο εξελιγμένη μορφή, που συμβαδίζει με την πρόοδο της τεχνολογίας. Η ψυχολογία διδάσκει πως, ο ανθρώπινος εγκέφαλος θέλει το χρόνο του για να χωνέψει κάθε είδους αλλαγή. Αντί λοιπόν, να μεμψιμοιρούμε για τα… χαμένα Μέσα, τη νοσταλγική μυρωδιά τυπωμένου χαρτιού και τα αποτυπώματα μελανιού στα δάχτυλά μας, ας πάρουμε το χρόνο μας κι ας δούμε θετικά την αναπόφευκτη εξέλιξη των ΜΜΕ. Και που ξέρετε; Μπορεί σε 20 χρόνια το διαδίκτυο να επεκταθεί και… σε γειτονικούς πλανήτες!

Του κλήρου τα εννιάμερα

Μετά την αντισύλληψη, στο στόχαστρο της Εκκλησίας και η πεολειχία. Μια ιστορία συνωμοσίας στα χρόνια της οικονομικής χολέρας.

Πολλοί είναι αυτοί που αναρωτιούνται αν τα τελευταία χρόνια ο ελληνικός λαός αποτελεί προϊόν ενός πειράματος που στόχο έχει τη μαζική συρρίκνωση βασικών ανθρώπινων αναγκών. Εδώ θα διαβάσετε όλη την αλήθεια. Εμπνευστές και δημιουργοί του εν λόγω πειράματος, ένας παχύσαρκος μασόνος πολιτικός, ένας λιπόσαρκος ρασοφόρος και ένας αστέρας του διεθνούς jet set που ονειρεύεται να αγοράσει τη Μύκονο. Οι προαναφερθέντες συναντήθηκαν μια νύχτα στη Νάπολι όπου υπό την προστασία της μαφίας, υπογράφηκε η Συνθήκη ΜΑΚΑΡΟΝΙ. Σύμφωνα με αυτή, ο στόχος των επόμενων δέκα ετών ήταν η εξάλειψη των δύο θεμελιωδών αναγκών των Ελλήνων : του φαγητού και του σεξ. Λαμβάνοντας όμως υπόψη τους την εξυπνοπουλίαση του λαού αυτού, ήταν ζωτικής σημασίας να κινηθούν ύπουλα και υπογείως. 

Την αρχή έκαναν με τη… φαινομενικά παγκόσμια οικονομική κρίση. Το πρώτο χτύπημα ήταν επιτυχές, με αποτέλεσμα ο Έλληνας σήμερα να θυμάται τις γουρουνοπούλες και τα σουβλιστά αρνιά, από παλιές φωτογραφίες, σχολικά βιβλία και παλιά περιοδικά μαγειρικής. Και τώρα, αγαπητοί αναγνώστες ήρθε και το δεύτερο χτύπημα. Βασιζόμενοι στην πιστή υπακοή των Ελλήνων στο ρητό «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια», χρημάτισαν αμερικάνικη εταιρία, η οποία δε δίστασε να δημοσιεύσει ψευδή μελέτη με θέμα τους κινδύνους της πεολειχίας. 

Κι εκεί που ο ρασοφόρος έπινε το φραπέ του, ενώ τόσα χρόνια οι δύο εκ των τριών της ομάδος δούλευαν σκληρά, έλαβε κωδικοποιημένο -σε άπταιστα greeklish- SMS πως ήρθε η ώρα να αναλάβει δράση. Εννιά ολόκληρες μέρες πάλευε να πείσει γραμματείς και φαρισαίους να δημοσιεύσουν την επιστολή του, εννιά ολόκληρες μέρες τον παρέπεμπαν απ’τον Άννα στον Καϊάφα καθ’ ότι ου της γραφειοκρατίας ουκ έσται τέλος. Ιδρωμένος, κατάκοπος μα νικητής αναδείχθηκε σήμερα ολοκληρώνοντας το έργο της Ι(Γ)ερής αυτής Τριάδος. 

Ως εκ του αποτελέσματος, από αύριο οι Έλληνες δε θα απολαμβάνουν τη θεόσδοτο χάρη της συνουσίας όπως παλιά. Υπακούοντας στις πατερικές ρήσεις και διδαχές, θα σκύψουν το κεφάλι (οι άνδρες και τα δύο) στο όνομα Πατήρ, Υιού και Αγίου Πνεύματος. Η φιλεύσπλαχνος Εκκλησία παρ’όλα αυτά, επειδή ποτέ δεν εγκαταλείπει το ποίμνιό της (ακόμα και ούσα κοινωνός της Συνθήκης ΜΑΚΑΡΟΝΙ) θα προβάλει κάθε Κυριακή μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, ταινίες κινέζικης προελεύσεως ώστε τουλάχιστον να χορταίνει το μάτι τον πιστών. Διότι, το στομάχι και το βρακί συμφέρει να παραμείνουν άδεια για καιρό.

ΑΜΗΝ